Jak co roku, w przededniu obchodów rocznicy Powstania Warszawskiego strażnicy miejscy złożyli kwiaty przy grobie generała Janusza „Gryfa” Brochwicz-Lewińskiego. Wizyta pocztu honorowego Straży Miejskiej m.st. Warszawy na mogile nieoficjalnego patrona formacji, tradycyjnie poprzedza inaugurację uroczystości powstańczych i jest związana z datą przyznania Mu odznaki „Zasłużony dla Straży Miejskiej”
Generał Janusz „Gryf” Brochwicz-Lewiński nie krył sympatii do stołecznej Straży, interesował się i angażował się w życie jednostki. Bohater podkreślał, że - jak żadna inna formacja – to strażnicy kontynuują powstańcze tradycje. Wyrazem uznania i wdzięczności dla niezłomnej postawy generała było wydanie staraniem Straży Miejskiej m. st. Warszawy jego wspomnień pt. „Robiłem swoją robotę”.
Janusz Brochwicz-Lewiński w 2004 roku otrzymał Honorową Odznakę Straży Miejskiej m. st. Warszawy.
Życiorys Janusza Brochwicz-Lewińskiego obfitował w niezwykłe wydarzenia. Urodzony na terenach dzisiejszej Białorusi, miał 19 lat gdy wybuchła II wojna światowa. Walczył w kampanii wrześniowej, a po agresji ZSRR trafił do sowieckiej niewoli, z której uciekł i pieszo dotarł do Generalnego Gubernatorstwa. Tam zaangażował się w działalność konspiracyjną, pracując dla polskiego wywiadu. Po dekonspiracji trafił na Lubelszczyznę, gdzie objął dowództwo nad jednym z oddziałów partyzanckich. Przeniesiony rozkazem dowództwa do batalionu „Pegaz” (późniejszego „Parasola”), szkolił żołnierzy w konspiracyjnej podchorążówce.
W Powstaniu walczył na Woli - od 3 sierpnia stacjonował w pałacyku Michla, który stanowił ważny punkt obrony powstańców. Piątego dnia powstania, po brawurowej obronie tego miejsca, jego oddział zmuszony był opuścić Wolską 40 i przenieść się na Żytnią, skąd powstańcy atakowali Niemców próbujących opanować cmentarz ewangelicki. 8 sierpnia 1944 otrzymał rozkaz dotarcia do kaplicy Halpertów - wtedy też otrzymał postrzał, który uznano za śmiertelny: hitlerowski snajper trafił go w brodę. W powstańczym szpitalu nie dawano mu szans na przeżycie. Order Virtuti Militari za obronę pałacyku Michla odbierał w łóżku szpitalnym, gdzie zastał go też koniec powstania. Po jego upadku „Gryf” trafił do obozu przejściowego, a następnie jenieckiego. Gdy w kwietniu 1945 roku, obóz Murnau wyzwolili Amerykanie, „Gryfa” przewieziono do szpitala w Paryżu, a później do Szkocji, gdzie - trzynaście miesięcy od zranienia - przeszedł operację transplantologiczną, która uratowała mu życie.
Po wojnie pozostał w Wielkiej Brytanii, gdzie służył w armii brytyjskiej oraz jako agent wywiadu MI6. Do Polski na stałe wrócił dopiero w 2002 roku, aktywnie włączając się w życie środowiska kombatanckiego.
Generał zmarł 5 stycznia 2017 roku w wieku 96 lat. Cześć Jego pamięci!
